wij oogsten zure aardbei groene braam
grijze rot sloeg in de herfstframboos
er ruist geen blad het gras blijft bruin
de salie die nog iets moest redden
van ons groen onttrekt zich aan verbranding
de natte adem van de koude grond
blaast ieder lichtje uit wat hier woont
laat zich niet verdrijven het is niet van
deze wereld maar vreet wel onze tuin
er fluit een dodenmars door het skelet
van de sering wat niet sterft was al dood
en wij zitten er middenin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten