toen ik vanuit oostenrijk naar nederland terugkeerde, heb ik in het haagse ook adriaan bontebal leren kennen. hij was bij mij op bezoek in mariahoeve, ik was bij hem op bezoek in de paulus potterstraat, we ontmoetten elkaar bij het open podium van alex franken in momfer de mol, we zagen elkaar thuis bij max lerou.
een rijzige verschijning, met dat lange haar uit de late jaren 60, dat iedere professionele bemoeienis weigerde. één been, zware shag, een biertje, altijd bezig met zijn katten en veel angst en eenzaamheid. hij ging niet graag naar buiten en had met maar weinig mensen contact, een groot gat in zijn vriendschappen ontstond toen hij om nog steeds onduidelijke redenen in onmin met max kwam te leven, die twee deelden een half leven samen.
hoe wil ik me adriaan herinneren? ik kies voor mijn verjaardag van 2005, waarbij een stuk of 15 dichters mijn woning in een levende poëziebundel transformeerden. onnderstaand twee foto's, een van de dichter aan het werk, bezig aan zijn gedicht katerstraat, en adriaan in gepeins verzonken achter jet crielaard.
ik hoop dat aad nu ergens is, waar hij niet eenzaam is. tevens wens ik max lerou sterkte, omdat een onduidelijk conflict nu nooit opgelost zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten