op een dag was hij het zat
dat aardse al dat bezit
het kon altijd minder
dan nu en zeker dan dit
hij pakte zijn rugzak
met een neus gestreepte sokken
drie ballen een toeter en zo
is hij op één wiel vertrokken
tegen de wind trok hij in
op zoek naar de bron van het slaken
ergens kwam het zuchten vandaan
hij zou er een einde aan maken
bij kinderdijk is hij gevonden
zijn gezicht zo leeg als zijn band
de molens hadden gewonnen
en zijn lach op hun wieken geplant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten